بیانیه موساد درباره واقعه سیدنی با واکنشهای گستردهای همراه شده؛ بیانیهای که در آن این سازمان اطلاعاتی، بدون ارائه سند، تلاش کرده مسئولیت حمله را متوجه ایران کند.
سازمان اطلاعات و عملیات ویژه رژیم صهیونیستی، موساد (Mossad)، پس از تیراندازی مرگبار در سیدنی استرالیا بیانیهای صادر کرد و مدعی شد «از آنجا که این عملیات بدون اثر انگشت انجام شده، کار ایران است»؛ ادعایی که با واکنشها و تردیدهای جدی مواجه شده است.
این حادثه روز یکشنبه و همزمان با برگزاری مراسم مذهبی یهودیان در ساحل بوندی سیدنی رخ داد. تیراندازی در جریان جشن خانوکا دستکم ۱۶ کشته و بیش از ۴۰ زخمی برجای گذاشت. منابع اسرائیلی، تابعیت عاملان حمله را پاکستانی اعلام کردهاند.
در پی این حادثه، اسماعیل بقایی (Esmail Baghaei) وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران، با انتشار پیامی در شبکه اجتماعی ایکس، این اقدام خشونتآمیز را بهشدت محکوم کرد. همچنین یهودا گرامی (Yehuda Gerami) خاخام ارشد یهودیان ایران، با صدور پیامی این حمله را مردود دانست.
پلیس استرالیا اعلام کرده در خودروی عاملان این تیراندازی، پرچم داعش کشف شده است. همچنین سازمان اطلاعات امنیتی استرالیا ASIO پیشتر یکی از عاملان این حمله با نام نوید اکرم (Navid Akram) را بهدلیل ارتباطات نزدیک و مشکوک با داعش تحت نظر داشته است.
در ادامه بررسیها، تحلیلگران امنیتی به سناریوی «گرگ تنها» اشاره کردهاند؛ الگویی که خود موساد آن را یکی از پیچیدهترین چالشهای امنیتی میداند. در این نوع عملیات، فرد یا افراد بدون شبکه سازمانیافته، با تجهیزات ابتدایی و بدون سابقه آشکار امنیتی دست به اقدام میزنند.
طبق گزارشها، عاملان واقعه سیدنی «ساجد اکرم و نوید اکرم» پدر و پسر بودهاند. پلیس استرالیا اعلام کرده ساجد اکرم مجوز قانونی حمل سلاح داشته و امکان نگهداری چند قبضه اسلحه برای او مجاز بوده است؛ موضوعی که نشان میدهد وی پیشتر از منظر امنیتی واجد صلاحیت تشخیص داده شده بود. درباره نوید اکرم نیز، با وجود بررسیهای شش سال قبل ASIO، به گفته آنتونی آلبانیز (Anthony Albanese) نخستوزیر استرالیا، تهدید مستقیم و فوری از سوی او شناسایی نشده بود.
گزارشها همچنین حاکی از استفاده عاملان از تجهیزات ساده و غیرحرفهای، مشابه ابزارهای شکار است؛ مؤلفهای که بار دیگر فرضیه «گرگ تنها» را تقویت میکند.
بر این اساس، بسیاری از ناظران معتقدند بیانیه موساد و نسبت دادن این حمله به ایران، بیش از آنکه مبتنی بر شواهد باشد، تلاشی برای فرافکنی و پوشاندن ناکامیهای اطلاعاتی این سازمان در مواجهه با تهدیدهای فردمحور و غیرسازمانیافته است.
