برنامه «زن روز» با شعار تمرکز بر مد، زیبایی و توانمندسازی زنان، در ظاهر تلاشی برای ارائه چهره‌ای تازه از زن معاصر ایرانی است، اما در واقع به همان الگوی تکراری و مصرف‌گرایانه‌ای بازمی‌گردد که زن را نه به‌عنوان اندیشمند یا خالق، بلکه به‌عنوان ابزاری برای نمایش و جذب مخاطب معرفی می‌کند. پشت این ظاهر پرزرق‌وبرق، سازوکاری اقتصادی و رسانه‌ای قدرتمند نهفته است که بیش از هر چیز بر پایه تعداد بازدید (ویو) و درآمد ناشی از آن در پلتفرم‌هایی چون یوتیوب استوار است.
به گزارش روزنامه فرهیختگان، هر بازدید در یوتیوب بسته به نوع تبلیغ و موقعیت جغرافیایی بیننده، بین ۰.۰۱ تا ۰.۰۳ دلار ارزش دارد. با در نظر گرفتن سهم ۵۵ درصدی تولیدکننده از کل درآمد، تخمین‌ها نشان می‌دهد که هر قسمت از فصل نخست «زن روز» با ۱ تا ۲.۳ میلیون بازدید، درآمدی بین ۳.۹ تا ۱۱.۹ میلیارد تومان داشته است. این ارقام نشان می‌دهد که پشت محتوایی به ظاهر سرگرم‌کننده، یک تجارت بزرگ رسانه‌ای در جریان است که احساسات، رقابت و ظاهر را به کالا تبدیل می‌کند.
در حالی که شعار برنامه بر «اعتمادبه‌نفس زن ایرانی» تأکید دارد، ساختار آن در عمل زن را در همان چارچوب قدیمی زیبایی و رقابت محدود می‌سازد. موسیقی‌های پرهیجان، تدوین پرزرق‌وبرق و داوری‌های کلیشه‌ای، همگی در خدمت بازتولید تصویری از «زن مصرفی» هستند — زنی که باید زیبا باشد تا دیده شود، نه اندیشمند تا شنیده شود.
پشت صحنه این برنامه، نام آشنای شرکت ترکیه‌ای مدیاپیم (MedyaPim) قرار دارد؛ شرکتی که پیش‌تر با ساخت رئالیتی‌شوهایی مانند «عشق ابدی» در میان مخاطبان فارسی‌زبان جنجال به‌پا کرده بود. فرمول موفقیت مدیاپیم ساده اما مؤثر است: تولید برنامه‌هایی با محوریت رقابت، احساسات و ظاهر، که بتوانند در کشورهای مختلف با حداقل تغییر تکرار شوند. مدیریت این کمپانی را فاتح آکسوی (Fatih Aksoy) و مراد سایگی (Murat Saygi) بر عهده دارند؛ چهره‌هایی شناخته‌شده در صنعت سرگرمی ترکیه.
حضور مهناز افشار در این برنامه نیز بخشی از یک استراتژی هوشمندانه برای جذب مخاطب ایرانی است. افشار پس از پرستو صالحی دومین بازیگری است که با این گروه همکاری می‌کند؛ حرکتی که بیشتر از آنکه بر ارزش فرهنگی تأکید داشته باشد، تلاشی برای انتقال مخاطبان از یک پروژه به پروژه دیگر است.
در نهایت، «زن روز» نمونه‌ای از همان فرمول آشنا در رسانه‌های منطقه‌ای است: ترکیب مد، رقابت و نمایش احساسات برای تولید بازدید و درآمد. در حالی که ظاهر برنامه از empowerment یا توانمندسازی زنان سخن می‌گوید، در عمل زنان را در چارچوبی از زیبایی، قضاوت و رقابت محدود نگه می‌دارد — الگویی که بیش از آنکه رهایی‌بخش باشد، تکرار‌کننده همان تصویر قدیمی از زن در رسانه است.
