بذارید همین اول اعتراف کنم که من جزو اونایی بودم که از لحظه‌ی معرفی Avowed هایپ بودم. بالاخره داریم از Obsidian حرف می‌زنیم! سازنده‌ی بازی‌هایی مثل Fallout: New Vegas و Pillars of Eternity، بازی‌هایی که با داستان‌های پیچیده، شخصیت‌های فوق‌العاده و انتخاب‌های عمیق، استاندارد ذهنی ما رو از RPGهای درست‌وحسابی بالا بردن.
حالا که بالاخره Avowed رو بازی کردم، راستش نمی‌تونم بگم بد بود—اصلا! کلی هم خوش گذشت. ولی راستش رو بخواید، یه‌جاهایی حسابی تو ذوقم خورد.
گرافیک: خوش‌رنگ و لعاب ولی سطحی
اولین چیزی که تو بازی چشمم رو گرفت، گرافیک و طراحی هنری بود. Avowed واقعا خوشگل و خوش‌رنگه. اون فضای فانتزی-نقاشی‌طورش یه جورایی حال و هوای خاصی به بازی داده. جنگل‌های رنگارنگ، خرابه‌های مرموز، و سیاه‌چال‌های تاریک و وهم‌انگیزش همه قشنگن. حتی انیمیشن‌های شخصیت‌ها هم خوب کار شده و محیط‌ها حس زنده بودن دارن.
ولی… (اینجا اولین توی ذوق خوردنه!)
همین زیبایی‌های ظاهری خیلی زود متوجه‌ام کرد که زیر این ظاهر قشنگ، چیزی که واقعاً منو تو خودش غرق کنه، کمه. Obsidian همیشه استاد ساخت دنیاهای پر از جزئیات داستانی بوده، ولی اینجا انگار فقط یه پوسته‌ی خوشگل داریم که وقتی سعی می‌کنی یه‌خورده عمیق‌تر توش فرو بری، چیزی دستت نمیاد.
گیم‌پلی: خوبه، ولی چیز خاصی نداره
از نظر گیم‌پلی، بازی قطعاً سرگرم‌کننده‌ست. مبارزات روون و جذابه و کلی هم گزینه برای سبک بازی داری: می‌خوای شمشیر دستت بگیری، می‌تونی. دوست داری از دور جادو پرت کنی یا با تیر و کمان کار رو تموم کنی، اونم هست. حتی بعضی مأمورت‌ها رو می‌تونی مخفی‌کاری رد کنی یا همه‌رو بریزه‌پاش کنی، که این آزادی عمل خودش جذابه.
ولی خب، مشکل اصلی همینه که همه‌چیز “خوبه” ولی چیز جدیدی نداره. هیچ‌جا من غافلگیر نشدم، هیچ‌جا حس نکردم “وای! اینو فقط Obsidian می‌تونه دربیاره!” انگار یه RPG معمولی بازی می‌کنی که خوب ساخته شده، اما اون امضای خاص Obsidian—همون حس پیچیدگی، انتخاب‌های سنگین و تأثیرگذار—تو این بازی خیلی کم‌رنگه. انگار بازی از ترس اینکه زیادی پیچیده بشه، ساده‌تر از چیزی که باید، طراحی شده.
داستان: اون جادوی همیشگی کجاست؟
داستان بازی هم دقیقاً تو همین دسته قرار می‌گیره. شروعش بد نیست. یه طاعون عجیب افتاده به جون Eora و تو قراره بفهمی پشت پرده‌اش چیه. همراه‌هات هر کدوم گذشته و قصه‌ی خودشون رو دارن و انتخاب‌های تو هم کم‌وبیش مسیر بازی رو تغییر می‌ده.
ولی مشکل اینجاست که این انتخاب‌ها و قصه‌ها عمق اون چیزایی که از Obsidian انتظار داشتم رو ندارن. شخصیت‌ها بعضی وقتا زیادی سطحی و کلیشه‌ای می‌شن. داستان اصلی هم، با اینکه چندتا پیچ و خم داره، هیچ‌وقت اون شوک‌های درست‌وحسابی که تو New Vegas یا حتی The Outer Worlds دیدیم رو نداره. حس یه فرصت سوخته توی تمام مدت بازی همراه آدمه.
مشکلات فنی: بد نیست، ولی توقعم بیشتر بود
از نظر فنی، بازی روی سیستم من (که متوسط رو به بالا هست) خیلی راحت اجرا شد. باگ گرافیکی بزرگ ندیدم، زمان لودینگ‌ها هم کاملاً قابل قبول بود. ولی چندتا اشکال جزئی تو انیمیشن‌ها و بعضی باگ‌های کوچیک بود که خب، انتظارم از Obsidian بیشتر از ایناست.
یه جورایی بازی صیقل نهایی که انتظار داشتم رو نخورده بود. نه اینکه پر از ایراد باشه، ولی خب تو یه بازی از این استودیو، حتی همین ایرادهای ریز هم تو ذوق می‌زنه.
یه بازی خوب، ولی نه چیزی که سال‌ها تو ذهنم بمونه
اگه بخوام خلاصه کنم، باید بگم Avowed بازی بدی نیست—اتفاقاً کلی هم خوش گذشت. ولی من دنبال یه چیز خیلی بیشتر از “خوب” بودم. دنبال یه بازی بودم که تا سال‌ها تو ذهنم بمونه، مثل New Vegas، مثل Pillars.
Avowed یه RPG خوش‌ساخته، با گرافیک خوب، گیم‌پلی سرگرم‌کننده و داستانی که قابل‌قبوله، ولی فراتر نمی‌ره. خبری از اون نوآوری‌ها، انتخاب‌های عمیق و شخصیت‌های موندگار نیست. انگار Obsidian تو این یکی بازی، زیادی محتاط شده.
پس اگه با انتظارات بالا سراغش برید، احتمالاً ناامید می‌شید.
ولی اگه دنبال یه RPG جمع‌وجور و خوش‌ساخت برای چند ساعت ماجراجویی تو یه دنیای فانتزی قشنگ می‌گردید، Avowed انتخاب بدی نیست.
فقط یادتون باشه: این یکی قراره یه تجربه‌ی سرگرم‌کننده باشه، نه یه شاهکار فراموش‌نشدنی.
