تلویزیون همواره با مشکل «مادر یهودی» دست‌وپنجه نرم کرده است. از The Goldbergs (نسخه قدیمی گرترود برگ) تا The Goldbergs جدید (نسخه آدام اف. گلدبرگ در ABC)، شخصیت‌های یهودی تلویزیونی اغلب شبیه به یک مادر کلیشه‌ای ظاهر می‌شوند — نه در معنای عرفانی شکینه یا مؤنث الهی، بلکه به شکلی تکراری و قابل پیش‌بینی.
این مادران تلویزیونی اغلب خودمحور، کنترل‌کننده و وسواس‌گونه‌اند؛ در تلاش برای ازدواج دادن دخترانشان، کم‌ارزش کردن پسران و دستکاری عواطف دیگران از طریق مهارت‌های آشپزی گاه مضحک. این نقش‌ها غالباً توسط تووا فلدشوه، سوزی اسمَن یا لیندا لاوین بازی می‌شوند یا حداقل همان حس را منتقل می‌کنند. مشکل این است که چنین کلیشه‌ای می‌تواند حتی شخصیت‌های یهودی موفق را کم‌عمق و سطحی جلوه دهد.
در سریال جدید انیمیشنی Long Story Short ساخته رافائل باب-واکسبورگ، این مشکل تا حدی ادامه دارد. نائومی شوارتز (لیزا ادلستین) به‌عنوان مادر خانواده مرکزی، فردی سخت‌گیر، مقصر و نقاد دقیق در امور دینی و زندگی فرزندانش است. او خانواده را نگه می‌دارد و همزمان با رفتارهایش آن‌ها را از هم می‌پاشاند؛ رفتاری که هم آشناست و هم کمی ناراحت‌کننده.
با این حال، Long Story Short بیش از آن که صرفاً یک سریال کمدی کوتاه‌مدت باشد، مجموعه‌ای از روایت‌های کوچک است که در پایان فصل اول به احساسات عمیق‌تری می‌رسد. نائومی هم محور داستان است و هم ضدقهرمان، و بازی ادلستین به او امکان می‌دهد از کلیشه فراتر رفته و پیچیدگی‌های شخصیتش را نشان دهد.
داستان سریال حول سه خواهر و برادر—آوی (بن فلدمن)، شیرا (ابی جیکوبسون) و یوشی (مکس گرینفیلد)—و چالش‌هایشان در زندگی و دین یهودی است. این قصه‌ها با لحظاتی از کودکی آن‌ها و برخورد با مسائل فرهنگی و شخصی ترکیب می‌شود و نشان می‌دهد چگونه خاطرات و تجربیات گذشته بر زندگی حال تأثیر می‌گذارند.
اگرچه Long Story Short به اندازه Undone از نظر بصری و روایت جسورانه نیست، اما سبک باب-واکسبورگ در پرداخت خاطرات، علیت و غیرخطی بودن زندگی‌ها کاملاً مشهود است. سریال هم لحظات طنز ظریف دارد و هم احساسات واقعی را منتقل می‌کند؛ از مراسم دینی گرفته تا مشکلات شخصی، شادی و غم در کنار هم قرار می‌گیرند.
بازیگران فرعی مانند دیو فرانکو، جینا رودریگز و دنی برستین به تقویت روایت کمک می‌کنند، اما وظیفه اصلی بر دوش ادلستین است که نائومی را همزمان به شکل کلیشه‌ای و پیچیده به نمایش بگذارد. سریال نه تنها مشکل مادر یهودی در تلویزیون را حل نمی‌کند، بلکه نشان می‌دهد که سایر برنامه‌ها چگونه در ساده‌سازی شخصیت‌ها شکست می‌خورند.
در نهایت، Long Story Short ممکن است تمام طرفداران BoJack Horseman را راضی نکند، اما با ارائه جزئیات کوچک، لذت‌های فوری و پایان احساسی قدرتمند، تجربه‌ای قابل‌لمس و همدلانه فراهم می‌آورد. این سریال، با ترکیب طنز و احساس، روایت‌های پیچیده و شخصیت‌های جذاب، ارزش دیدن را دارد.
