بررسی فیلم Together (2025): جایی که عشق به هیولایی اسطوره‌ای بدل می‌شود

در قلمرو تاریک و پرآشوب سینمای وحشت بدن‌هراسی (body horror)، جایی که جسم و روح در رقصی کابوس‌وار و گاه نفرت‌انگیز به هم گره می‌خورند، فیلم Together (2025) ساخته Michael Shanks (مایکل شنکس) چون ستاره‌ای در آسمان شب می‌درخشد – ستاره‌ای که اگرچه درخشان است، اما هنوز به کمال صیقل نیافته. به عنوان منتقدی که سال‌ها در پیچ‌وخم‌های ژانر وحشت پرسه زده‌ام، باید اقرار کنم که این اثر با وجود برخی نقص‌های روایی‌اش، که گویی سایه‌ای بر نور آن انداخته، قلبم را ربود. شنکس، در اولین تجربه کارگردانی بلندش، عشقی بیمارگونه را به یک سمفونی گروتسک و چندلایه بدل می‌کند – اثری که در آن ترس، طنز سیاه و تأملات فلسفی در هم می‌آمیزند و تماشاگر را به سفری هولناک و در عین حال دل‌انگیز دعوت می‌کنند. با این حال، اگر جسارت بیشتری در کاوش عمق اسطوره‌ای و وحشت‌آفرین داستان به خرج می‌داد، می‌توانست به شاهکاری ماندگار تبدیل شود. این فیلم، مرا با ترکیبی از رضایت و حسرتی ظریف ترک کرد، گویی چیزی در آستانه عظمت بود اما به آن نرسید.

کاوش داستان: استعاره‌ای از وابستگی و ریشه‌های اسطوره‌ای

در قلب Together، داستانی نهفته که همچون پیچکی سمج، جسم و جان دو عاشق را در هم تنیده است. زوج اصلی، با بازی Dave Franco (دیو فرانکو) و Alison Brie (آلیسون بری) – که در زندگی واقعی نیز زوج‌اند – ناگهان به طور فیزیکی به یکدیگر متصل می‌شوند؛ یک استعاره بصری تکان‌دهنده برای وابستگی عاطفی بیمارگونه که گویی از اعماق ناخودآگاه بشر سر برآورده. این ایده، که در نگاه اول ساده به نظر می‌رسد، ریشه در اسطوره‌های باستانی و مدرن دارد. مصاحبه‌های شنکس با Variety و Out Magazine نشان می‌دهد که فیلم از اسطوره یونانی Hermaphroditus (هرمافرودیتوس) – فرزند Hermes (هرمس) و Aphrodite (آفرودیت)، که با یک نیمف آب ادغام می‌شود و نمادی از وحدت دوگانه جنسیت‌ها می‌گردد – الهام گرفته است. همچنین، پژواک‌هایی از افسانه Aristophanes (آریستوفانس) در Symposium (سمپوزیوم) Plato (پلاتو) در فیلم دیده می‌شود، جایی که انسان‌ها به عنوان نیمه‌های جداافتاده توصیف می‌شوند که در پی ادغام با نیمه گمشده‌شان هستند، گویی عشق نیرویی کیهانی برای بازسازی وحدتی ازدست‌رفته است.

شنکس این عناصر کلاسیک را با حساسیت‌های لاوکرفتی (Lovecraftian sensibilities)، الهام‌گرفته از H.P. Lovecraft (اچ.پی. لاوکرفت)، در هم آمیخته؛ جایی که وحشت نه از هیولاهای خارجی، بلکه از تحولات ناشناخته و غیرقابل‌کنترل جسم سرچشمه می‌گیرد. در Together، این ریشه‌های اسطوره‌ای از طریق اشاره‌های ظریف – مانند نوار VHS که به طور حاشیه‌ای به اسطوره‌شناسی اشاره می‌کند – بدون مختل کردن جریان داستان، کاوش می‌شوند. این رویکرد، فیلم را از یک اثر ترسناک ساده به تأملی فلسفی درباره ماهیت عشق و نفرین‌هایش ارتقا می‌دهد: آیا عشق نعمتی است یا زندانی که جسم را به قفس روح بدل می‌کند؟ اوون گلیبرمن از Variety این لایه‌ها را ستایش کرده، و کاربران Letterboxd نیز از خلاقیت این پیوند اسطوره‌ای با واقعیت مدرن تمجید می‌کنند. اما ای کاش شنکس این ریشه‌ها را عمیق‌تر می‌کاوید و به جای اشاره‌های گذرا، اسطوره را به رگ و ریشه داستان بدل می‌کرد تا فیلم همچون افسانه‌ای زنده نفس بکشد.

عملکرد بازیگران: شیمی طبیعی در دل کابوس

نقطه درخشان Together، بازی‌های فرانکو و بری است که گویی دو نیمه یک وجود واحدند و یکدیگر را در دل این کابوس کامل می‌کنند. شیمی طبیعی‌شان، که ریشه در رابطه واقعی آنها دارد، صحنه‌ها را جانی تازه می‌بخشد: از لحظات عاشقانه اولیه که چون شعری عاطفی در دل تاریکی می‌درخشند، تا تحولات گروتسک که درد و وحشت را با عمقی احساسی در هم می‌آمیزند. فرانکو، با چشمان پر از وحشت و طنزی سیاه، مردی را به تصویر می‌کشد که در دام وابستگی اسیر شده، در حالی که بری با ظرافتی زنانه، لایه‌هایی پیچیده از ترس، خشم و پذیرش را زنده می‌کند. کاربران IMDb، با امتیاز میانگین 7.1، این شیمی را “باورپذیر و دلخراش” خوانده‌اند، و دیوید رونی از The Hollywood Reporter نیز اجراها را نقطه قوت فیلم می‌داند. این بازی‌ها نه تنها داستان را پیش می‌برند، بلکه تماشاگر را در گردابی از احساسات غوطه‌ور می‌کنند، گویی خودمان در آن پیوند نفرین‌شده گرفتار شده‌ایم.

عناصر فنی و بصری: رقص ترس و طنز

از منظر فنی، شنکس استادانه عمل کرده است. جلوه‌های ویژه عملی (practical effects)، که ادای احترامی به شاهکارهایی چون The Thing (چیز) است، چنان نفرت‌انگیز و ملموس‌اند که گویی پوست تماشاگر را می‌خراشند، بدون آنکه به شوک‌های دیجیتال ارزان متوسل شوند. ترکیب وحشت با طنز سیاه، مانند والسی دیوانه‌وار، لحظاتی خلق می‌کند که همزمان خنده و لرز به همراه دارد: زوجی که در جدال با وضعیت چسبیده‌شان هستند، نمادی از پوچی (absurdity) زندگی مدرن را به نمایش می‌گذارند. کارگردانی شنکس، با فضاسازی سورئال و ریتمی که گاه تند و گاه آرام می‌شود، فیلم را به یک تجربه نیمه‌شب بی‌نقص بدل کرده است. نیک شاگر از The Daily Beast آن را “گروتسک شاد” نامیده، و کاربران Letterboxd (با میانگین 3.6 از 5) از خلاقیت بصری فیلم تمجید کرده‌اند. این جلوه‌ها و فضاسازی، Together را به یک کابوس بصری بدل می‌کنند که در ذهن تماشاگر حک می‌شود.

نقاط ضعف و انتقادات سخت‌گیرانه

اما در مقام سخت‌گیری، نمی‌توانم از کاستی‌ها چشم بپوشم. روایت فیلم گاه مانند رودخانه‌ای کند و لزج جریان می‌یابد؛ فلاش‌بک‌ها ناهماهنگ و گاه غیرضروری‌اند، گویی شاخه‌هایی زائد بر تنه درخت داستان. پایان‌بندی، که می‌توانست ضربه‌ای نهایی و کوبنده باشد، بیش از حد صریح و فاقد پیچیدگی است – پیام وابستگی بیمارگونه چنان واضح ارائه می‌شود که گویی شعاری روی دیوار حک شده، بدون آنکه به تماشاگر مجال تأمل دهد. کاربران IMDb و Letterboxd نیز از کندی نیمه اول و کمبود جسارت در عمق‌بخشی به عناصر ترسناک انتقاد کرده‌اند، و بنجامین لی از The Guardian (با امتیاز 60) این ضعف‌ها را برجسته می‌بیند. اگر شنکس ریسک بیشتری می‌کرد – مثلاً در گسترش جنبه‌های لاوکرفتی یا پیچیده‌تر کردن اسطوره‌ها – فیلم می‌توانست از خوب به عالی جهش کند.

جواهری ناهموار در دل تاریکی

Together فیلمی است که چون عشقی پرشور و نفرین‌شده، مرا مسحور کرد اما اندکی ناامید هم ساخت. این اثر، با ترکیب هوشمندانه اسطوره، وحشت و طنز، جایگاهی ویژه در سینمای 2025 یافته و برای طرفداران بدن‌هراسی با طعم عاشقانه، تجربه‌ای ضروری است. امتیاز من: ۷.۵ از ۱۰. اگر در جستجوی فیلمی هستید که جسمتان را بلرزاند و ذهنتان را به تأمل وادارد، Together را ببینید – اما انتظار کمال نداشته باشید، چرا که زیبایی‌اش در همین ناهمواری‌ها نهفته است.