سریال «سوجان» که در قالب یک درام عاشقانه-تاریخی روایت می‌شود، با بازنمایی یک داستان بومی و اجتماعی، توانسته مخاطبان بسیاری را جذب کند. این اثر که با استفاده از ظرفیت‌های طبیعی و فرهنگی خطه گیلان ساخته شده، روایتی جذاب و پرالتهاب از زندگی سه نسل از زنان یک خانواده را به تصویر می‌کشد.
روایتی از عشق و تعقیب و گریز
داستان از جایی آغاز می‌شود که مادربزرگ «بانو» با بازی ثریا قاسمی، ماجرای جوانی خود را تعریف می‌کند؛ زمانی که قرار بود با پسری به نام «امیر» ازدواج کند، اما خان روستا تصمیم می‌گیرد او را به همسری بگیرد. این تصمیم منجر به فرار عاشقانه او و نامزدش و آغاز یک ماجراجویی پرهیجان می‌شود.
عمق اجتماعی و تاریخی در بستر داستانی
«سوجان» با نگاهی واقع‌گرایانه به نظام ارباب و رعیتی و تحولات اجتماعی-سیاسی ایران بین سال‌های ۱۳۱۰ تا ۱۳۵۷، توانسته علاوه بر یک روایت عاشقانه، بازتابی از نبرد اجتماعی و تقابل‌های طبقاتی باشد. این سریال از طریق پیوند گذشته و حال، به شکلی دراماتیک روایتی چرخشی را ارائه می‌دهد و با استفاده از طبیعت زیبای گیلان، قاب‌هایی چشم‌نواز خلق کرده است.
تصویری از زنانگی مقاوم
این سریال نه تنها داستان زندگی یک زن، بلکه شمایلی از قدرت و استقامت زنانه را به نمایش می‌گذارد. شخصیت «سوجان» که در سه موقعیت زنانگی، همسربودگی و مادرانگی معرفی می‌شود، نماد زنی قوی است که در برابر استبداد ایستادگی می‌کند و برای تحکیم خانواده تلاش دارد.
بومی‌گرایی در روایت و اجرا
انتخاب گیلان به‌عنوان بستر جغرافیایی سریال، علاوه بر پایتخت‌زدایی، فرصتی برای نمایش فرهنگ و آداب‌ورسوم محلی فراهم کرده است. استفاده از بازیگران بومی و بازنمایی دقیق مناسبات فرهنگی و اجتماعی منطقه، این اثر را به یک روایت مردم‌نگارانه تبدیل کرده است.
زنانگی و قهرمانی در دل تاریخ
در نهایت، «سوجان» با پرداخت به دشواری‌های زیستن زنانه در تاریخ معاصر، تصویرگر زنان قدرتمندی است که سرنوشت خود را به دست می‌گیرند و در برابر فشارهای اجتماعی مقاومت می‌کنند. این سریال با عمق داستانی و شخصیت‌پردازی قوی، یکی از آثار شاخص تلویزیونی در سال‌های اخیر محسوب می‌شود.
