به گزارش همشهری آنلاین، این داروهای تزریقی با تقلید از عملکرد یک هورمون طبیعی بدن به نام «پپتید شبه گلوکاگونی- یک» (GLP-1) که در روده کوچک تولید می‌شود، عمل می‌کنند.
پپتید شبه‌گلوکاگونی-یک یا GLP-1 این اثرات را در بدن ایجاد می‌کند:
یک- تحریک ترشح انسولین از لوزالمعده
دو- مهار ترشح گلوکاگون که هورمونی است که سطح قند خون را بالا میبرد
سه- کاهش سرعت تخلیه معده که به جلوگیری از افزایش قند خون بعد از غذا کمک می‌کند
داروهای آگونیست گیرنده GLP-1 نیز اثرات این هورمون را تقلید می‌کنند:
یک – این داروها به گیرنده‌های پپتید شبه گلوکاگونی- یک یا GLP-1 روی سلول‌های بتای لوزالمعده متصل می‌شوند و آنها را تحریک می‌کنند تا انسولین بیشتری آزاد کنند.
دو – این داروها با اتصال به گیرنده GLP-1 باعث کاهش ترشح گلوکاگون در سلول‌های آلفا در لوزالمعده می‌شوند. گلوکاگون هورمونی است که میزان قند خون را بالا میبرد.
سه- این داروها با اتصال به گیرنده GLP-1 سرعت تخلیه معده را کاهش می‌دهند که به جلوگیری از افزایش سریع قند خون بعد از غذا کمک می‌کند.
اثرات ترکیبی آگونیست‌های GLP-1 به کاهش میزان قند خون و بهبود کنترل قند خون در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 کمک می‌کند. این داروها همچنین توانند با کاهش اشتها و کاهش سرعت هضم غذا منجر به کاهش وزن شوند.
