پژوهش جدید محققان کالج دانشگاهی لندن (UCL) نشان می‌دهد خطر بروز پارکینسون در افراد مبتلا به اضطراب در سنین بالا، در مقایسه با افراد بدون اضطراب، حداقل 2 برابر بیشتر است. معمولاً پزشکان هنگام ارزیابی پارکینسون در بیمار، میزان و سابقه اضطراب او را در نظر نمی‌گیرند و بیشتر بر مشکلات حرکتی تمرکز دارند. اما این پژوهش می‌تواند رویکرد جدیدی در اختیار پزشکان بگذارد.
براساس گزارش Euronews و مقاله منتشرشده در BJGP، محققان UCL از سال 2008 تا 2018 داده‌های تقریباً 988 هزار بیمار 50 ساله و بالاتر را برای شناسایی تأثیر اضطراب بر پارکینسون بررسی کردند. این محققان عوامل دیگری، مانند جنسیت، انزوای اجتماعی، بیماری‌های روانی شدید، زوال عقل، ضربه به سر و سبک زندگی، را نیز در نظر گرفتند.
پیوند اضطراب با ابتلا به پارکینسون در افراد مسن
بیماری پارکینسون دومین بیماری تخریب‌کننده عصبی شایع در سراسر جهان است و تخمین زده می‌شود تا 2040 حدود 14.2 میلیون نفر را تحت‌تأثیر قرار دهد. اضطراب نیز یکی از ویژگی‌های مراحل اولیه بیماری پارکینسون شناخته شده است اما تا قبل از پژوهش حاضر، تأثیر اضطرابی که بعد 50 سالگی ایجاد می‌شود، بر خطر ابتلا به پارکینسون ناشناخته بود.
از میان داده‌های این پژوهش، 109,435 بیمار شناسایی شدند که بعد از 50 سالگی دچار اضطراب شده بودند و محققان آن‌ها را با 878,256 نفر همسان که اضطراب نداشتند، مقایسه کردند. سپس وجود علائم دیگر پارکینسون مانند مشکلات خواب، افسردگی، لرزش و اختلال تعادل را بین بازه زمانی تشخیص اضطراب تا یک سال قبل از تاریخ تشخیص پارکینسون بررسی کردند.
محققان متوجه شدند از زمانی که پزشک اولین بار متوجه اضطراب بیمار می‌شود تا زمان تشخیص پارکینسون میانگین 4.9 سال طول کشیده است. محققان با مقایسه این میزان با گروهی که اضطراب نداشتند، نتیجه گرفتند خطر ابتلا به پارکینسون در افراد مبتلا به اضطراب 2 برابر بیشتر بوده است.
ازآنجایی‌که هیچ درمانی برای پارکینسون وجود ندارد، تشخیص اولیه علائم این بیماری و عواملی که به آن منجر می‌شود، می‌تواند سرنخ‌های مهمی به پزشکان ارائه بدهد. همچنین محققان دانشگاه UCL و دانشگاه گوتینگن آلمان در پژوهش دیگری با آزمایش خون و کمک هوش مصنوعی توانستند تا هفت سال قبل از بروز علائم پارکینسون، این بیماری را در افراد پیش‌بینی کنند.
