نگاهی به آمار و ارقام نشان می‌دهد حتی تجربه مصرف در دوران ۱۰ تا ۱۲ سالگی نیز وجود دارد و مصرف مواد سبک‌تر یا در دسترس‌تر مانند سیگار، حشیش و الکل در ۱۵ تا ۲۰ سالگی مشاهده می‌شود.
در میزگردی با حضور پژوهشگران مرکز تحقیقات سوءمصرف و وابستگی به مواد دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، به بررسی چالش‌های اعتیاد و راهبردهای کاهش آسیب پرداخته شد. امید مساح، دکتر محمدحسن فرهادی و دکتر کامیار غنی به سوالات مهمی درباره اعتیاد پاسخ دادند.
مساح اظهار داشت که اعتیاد یک بیماری مزمن و درمان‌پذیر است، اما نیازمند زمان و توجه به عوامل اجتماعی است. او تاکید کرد که درمان‌های سریع برای اعتیاد موثر نیستند و بهترین درمان، بهبود عملکرد فردی، شغلی و اجتماعی فرد است.
فرهادی بر اهمیت پیشگیری در سنین کودکی و نوجوانی تاکید کرد و افزود: مصرف مواد در این سنین می‌تواند آسیب‌های بیشتری به همراه داشته باشد. وی همچنین اشاره کرد که اختلالات روانی نظیر افسردگی و اضطراب می‌توانند فرد را به سمت اعتیاد سوق دهند.
غنی افزود که اعتیاد رفتاری نیز همانند اعتیاد به مواد شیمیایی قابل توجه است و می‌تواند مشکلات جدی برای فرد و خانواده‌اش به همراه داشته باشد. او توضیح داد که درمان اعتیادهای رفتاری باید با توجه به شرایط خاص هر فرد صورت گیرد.
پژوهشگران همچنین به اهمیت پیشگیری و آموزش مهارت‌های زندگی برای کاهش تقاضای مصرف مواد اشاره کردند و بر لزوم اجرای برنامه‌های استاندارد پیشگیرانه تاکید کردند. آنها تاکید کردند که عوامل ژنتیکی، محیطی و بحران‌های دوران رشد و تکامل می‌تواند فرد را مستعد وابستگی به مواد کند و بنابراین پیشگیری باید از سنین کودکی آغاز شود.
این کارشناسان همچنین بر لزوم تغییر نگرش‌های اجتماعی درباره اعتیاد و درمان آن تاکید کردند. مساح بیان کرد که اعتیاد باید به عنوان یک بیماری مزمن درک شود و نگاه اجتماعی نسبت به معتادان تغییر کند. غنی نیز اشاره کرد که اعتیادهای رفتاری می‌توانند به مشکلات جدی در روابط بین‌فردی، شغلی و تحصیلی منجر شوند.
این میزگرد به اهمیت پیشگیری، آموزش و تغییر نگرش‌های اجتماعی برای کاهش اعتیاد در جامعه پرداخت و تأکید کرد که برنامه‌های پیشگیرانه باید از سنین کودکی آغاز شود و به صورت مستمر ادامه یابد.
